Αδικαιολόγητες μελαγχολίες..

Είναι νύχτα κι όπως κάθε νύχτα που μένουμε μόνοι στο σπίτι αποφορτίζουμε την ενέργειά μας κι αφήνουμε να συναισθήματα μας να βγουν στην επιφάνεια και να μας επιβληθούν για μια ακόμα φορά. Το υποσυνείδητό μας λειτουργεί χωρίς την άδεια μας και μας αναγκάζει να ψάχνουμε τις αιτίες  γι' αυτά που φαίνεται να νιώθουμε χωρίς να 'μαστε και εντελώς σίγουροι.

Μια μελαγχολία με άγνωστη πηγή που δεν ξέρουμε αν μας πνίγει ή αν την προκαλούμε μόνοι μας λίγο πολύ. Πρόσωπα του παρελθόντος, καταστάσεις που μοιάζουν με εκκρεμότητες και η ανασφάλεια του μέλλοντος δημιουργούν έναν αβάσταχτο καημό που μας πηγαίνει πίσω αντι εμείς να παλεύουμε να προχωρήσουμε. Κι είναι κρίμα γιατί είναι μακρύς ο δρόμος που ονειρευόμαστε να διανύσουμε. Είναι σημαντικά αυτά τα βήματα κι αν δεν τα κάνουμε εμείς, δε θα μας κάνουνε ούτε αυτά, αυτό που θέλουμε να γίνουμε.

Είναι όλα τόσο εύκολα και τόσο δύσκολα τα κάνουμε εμείς με τις ανθρώπινες αδυναμίες μας. Τελικά όταν μένεις μόνος και συνειδητοποιείς ότι όλα εξαρτώνται από σένα, καταλαβαίνεις ότι η ευθύνη που φέρεις είναι βάρος. Και μάγκας θα 'σαι όταν αυτή την ευθύνη θα τη μετατρέψεις σε προταίρημα. Κι είναι δύσκολο να το κάνεις αυτό όταν δε σ'αγαπούν πιστεύω. Ή όταν έχεις φυλακισμένες σκέψεις μέσα σου που σε τραβάνε πίσω και σε στοιχειώνουν. Μα έτσι είναι η ζωή μάλλον. Πρέπει να μάθεις να τη ζεις και να την νικάς.

Σ'αγαπάω, Καληνύχτα