Γιατί γράφουμε; 

Για να επιβεβαιώσουμε κάποια διανοητική κατάκτηση; Για να κάνουμε την βαθιά μας υποκειμενικότητα, κομμάτι της αντικειμενικής πραγματικότητας; Για να απελευθερώσουμε κάποιο συναίσθημα εκθέτοντάς το; Μόνη μου αναρωτιέμαι τώρα εγώ... γιατί η ερώτηση αυτή είναι από μόνη της ηλίθια και πολύ γενική για να απαντηθεί τόσο συγκεκριμένα και για ταυτόχρονα να αφορά τους πάντες. Απλώς από κάπου πρέπει να ξαναπιάσω αυτό το νήμα. Παλαιότερα, άκουγα την ανάγκη μου περισσότερο, και έγραφα, χωρίς να με ενδιαφέρει τόσο ποιος θα το διαβάσει, αν θα το διαβάσει, αν θα βρει κάτι σε αυτό. Ήταν ξεκάθαρα για την προσωπική μου έκφραση και ενασχόληση. Τώρα όμως, νιώθω πολύ εύκολα χαζή όταν γράφω. Δεν ξέρω αν μολύνθηκα από κάποια επικριτική ψυχαναγκαστική φωνούλα που με γεμίζει συστολές (η γνωστή μαϊμού είναι αυτή), ή εάν αναγνωρίζω στον εαυτό μου κάποια ευθύνη του τι εκθέτει ΕΞΩ στον κόσμο, κι ας το διαβάζουν 2 άτομα. Κάτι πρέπει να λες. Κάτι που να αφορά... όχι; Νιώθω μια απέραντη άγνοια που με τρομάζει και μια επίγνωση της άγνοιας που με κάνει να θεωρώ σχεδόν άχρηστο να εκθέσω τη σκέψη μου ενώ είναι κάτι που απλώς θέλει κι άλλη επεξεργασία. Ίσως από την άλλη για να γράφεις, πρέπει και εσύ ο ίδιος να έχεις κάτι να πεις. Οτιδήποτε και οπουδήποτε. Σε ό,τι φάση εξέλιξης και να είναι. Ίσως απλά να μην ήθελα, να μην είχα, κάτι να πω. Σε εμένα, ή στους άλλους.