Τρομακτικό ή λυτρωτικό;

Πριν λίγο κατάφερα με μια ασυναίσθητη κίνηση να χύσω όλον τον καφέ πάνω στο γραφείο μου. Το γραφείο εκείνη τη στιγμή είχε πάνω, laptop, τετράδια, βιβλία, φυλλάδια με τις εργασίες μου ευτυχώς κάποια σε διαφάνειες... ένα θεατρικό έργο σε φωτοτυπίες που χρειάζομαι καθημερινά... δυστυχώς όχι σε διαφάνεια... Τα αντανακλαστικά μου φυσικά που είναι πάντα σε ετοιμότητα κατάφεραν μέσα στην ταχύτητα του ατυχές συμβάντος να στρέψουν την σωτήρια προσοχή τους προς το laptop και ναι να το σώσουν! Είχαμε όμως κάποιες παράπλευρες απώλειες με τα έντυπα. Δεν έχει σημασία αυτό όμως, αυτό που έχει σημασία είναι ό,τι έπεται.

Σας έχει τύχει ποτέ να κάνετε κάποια ζημιά και ξαφνικά να αισθανθείτε ενοχές; Να αισθανθείτε ότι αυτή η ζημιά είναι αποτέλεσμα κάποιας χρόνιας συνήθειας σας που σας κάνει ελαττωματικούς και αν δεν την είχατε δεν θα είχε συμβεί όλο αυτό το κακό!! Σαν πραγματικά να υπάρχει κάποια άλλη, βαθύτερη αιτία από την απλή απροσεξία, που ευθύνεται για αυτή την παραλίγο ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ζημιά (γιατί πραγματικά καμία όρεξη δεν είχα να χάσω το laptop μου που μετά βίας τα βγάζει πέρα) και που αμέσως πρέπει να αποβάλλετε και να καταπολεμήσετε!

Στην δική μου περίπτωση λοιπόν, εκτός από μια απλή απροσεξία που ομολογώ ποτέ ξανά δεν μου 'χει συμβεί γιατί καθόλου άγαρμπη δεν είμαι και επίσης έχω συνηθίσει να πίνω καφέ στο γραφείο, η βαθύτερη αιτία με την οποία βάλθηκα να κάνω τον εαυτό μου να παλέψει ήταν η πρωινή καθίζηση που τόσο αγαπώ. Λατρεύω το πρωί να έχω αργούς ρυθμούς, μιας και όλα μου τα μαθήματα ξεκινούν μεσημέρι και τελειώνουν βράδυ. Ωστόσο, καταβάθος ξέρω ότι μια χαρά μπορώ να βρω πραγματάκια να κάνω που αντί να τα καθυστερώ θα έπρεπε να τα ξεπετάω σαν υπερδραστήρια 25χρονη (κρίση) που επιθυμώ να είμαι. 

Λοιπόν, εκείνη τη στιγμή που συνέβη αυτή η απροσεξία, έβλεπα μια youtuber. (guilty) Don't judge please. We all have guilty pleasures. Και η δική μου δεν είναι η τρασίλα της ελληνικής τηλεόρασης. Εμένα μου αρέσει πολύ το πρωί πριν ξεκινήσω την δική μου μέρα να παρακολουθώ youtubers που κάνουν vlogging, ανθρώπινες επιτομές του καπιταλισμού δηλαδή (όχι όλες). Ομολογώ ότι αυτή η κατάσταση με είχε κουράσει καιρό, παρατηρούσα ότι είχε αρχίσει να μου κλωτσάει η μία μετά την άλλη που πραγματικά δεν είχε τίποτα να πει κι όμως όλο μιλούσε, που έλεγε busy day και εννοούσε την βόλτα στα target και το μανικιούρ, λίγο κάτι, λίγο κάτι μέσα μου έλεγε "Φίλτατη...why?". (Είναι καλές κοπέλες όμως δεν κράζω) Ένα άλλο μου κομμάτι όμως είχε ανάγκη να "πάρει μάτι" τις βόλτες στη Νέα Υόρκη, τους καφέδες που δεν έχουμε εδώ, τα καινούρια φούτερ της ξανθιάς στο υπέροχο σπίτι που μόλις αγόρασε. (είπαμε.. guilty pleasure!) Αφήστε που είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι γιατί οκ πάντα το 'ξερα, αλλά έβλεπα ότι οι κοπέλες αυτές πνίγονται τόσο στο να έχουν μια τέλεια επιφάνεια στη ζωή του που δυστυχώς το social anxiety, anxiety, stress μπλα μπλα, υπάρχει σαν θέμα συζήτησης στα κανάλια ολωνών. Εννοώ ότι, ο ίδιος ο τρόπος ζωής τους και η δουλειά τους τους οδηγεί σε αυτό και εμένα ΦΥΣΙΚΑ αυτό δεν με αφορούσε. Με αφορούσε ακριβώς το αντίθετο. Απλώς επειδή κάποτε ως εξερευνητής της βαθύτερης ουσίας, δεν τα πήγαινα καθόλου καλά με την επιφάνεια, πάντοτε είχα το άχτι να μάθω για όλα αυτά. Για κάποιο λόγο λοιπόν, είχα την πεποίθηση ότι θα αποτελούσε κάποια πηγή έμπνευσης όταν πατούσα "subscribe" και κάπως έτσι κατέληξα σε λίγα χρόνια να έχω περίπου 150 συνδρομές σε τέτοια κανάλια. Μέσα στη δική μου μιζέρια λοιπόν, παρακολουθούσα και παρακολουθούσα φάση μισή ώρα τη μέρα, άλλες μέρες καθόλου, άλλες μέρες περισσότερο, εξαρτάται! Και είχε αρχίσει ήδη να μου κλωτσάει όλο αυτό κάποιες στιγμές αλλά από την άλλη κάποια υλικά από αυτά που εξέθεταν, σκεφτόμουν πως όντως θα μπορούσαν να μου φανούν χρήσιμα.

Ε και μετά χύθηκε ο καφές.
Και η ενοχή βγήκε στη φόρα.
Και σκέφτομαι ότι δεν έχουνε καμία δουλειά στη ζωή μου οι αργόσχολες που παρακολουθώ και να που έγινα και εγώ αργόσχολη μαζί τους και που αυτή η καθίζηση ευθύνεται για την απροσεξία μου.
(Μεταξύ μας, ίσως έψαχνα και μια αφορμή για να κάνω το μεγάλο βήμα)
Και το μεγάλο βήμα έγινε

Άρχισα να σβήνω
να κάνω unsubscribe από όλες αυτές τις τοξικές εργάτριες του youtube, που μια χαρά περνάνε γιατί εκείνες βγάζουν 5000 δολάρια το λιγότερο επειδή ανεβάζουν κάθε μέρα ποια πούδρα φοράνε, αλλά εγώ δεν θα βγάλω ούτε 50 ευρώ το μήνα εάν δεν αρχίσω να πετάω και να κρατάω αυτά που πρέπει στη ζωή μου. Και κάπου εδώ καταλήγω στο ότι, κάθε μέρα, ακόμα και αυτά που κάνουμε ασυναίσθητα, γίνονται μια συνήθεια και οι συνήθειες θέλουμε δε θέλουμε, είναι αυτές που καθορίζουν το ποιοι είμαστε. Αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα γελοίο παράδειγμα για να πω ότι πραγματικά πιστεύω πως κάθε μέρα καλούμαστε να επιλέξουμε τι θα καλλιεργήσουμε από τον εαυτό μας, τι θα αλλάξουμε και τι θα κρατήσουμε. Σίγουρα οι συνθήκες γύρω μας, μας επηρεάζουν καθοριστικά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε έρμαια της ζωής. Ίσα ίσα, η συνειδητοποίηση της θέσης μας μέσα στις συνθήκες είναι απελευθερωτική (ή τρομακτική;), γιατί μόλις συμβεί, τότε καταλαβαίνουμε ποιες είναι και οι επιλογές που έχουμε. Ποιες επιλογές ακολουθούμε...και πού μας πηγαίνουν. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς ότι  λίγα πράγματα είναι στ' αλήθεια αδύνατα, και πολλά περισσότερα δυνατά από αυτά που θα θέλαμε στη ζωή μας. Είμαστε οι οδηγοί της ευτυχίας μας και οι υπαίτιοι για την δυστυχία μας. Και ακόμα και πολύ μικρές επιλογές, μας διαμορφώνουν. 

Τρομακτικό; Ή λυτρωτικό; 

ΥΓ: Το καλό απ' όλα αυτά είναι ότι όλο μου το δωμάτιο μυρίζει Γαλλικό καραμέλα <3 

Τα φιλιά μου,
Καλ