This day will never happen again

This day will never happen again
This day will never happen again

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Carmen, carmen

Νέα, ανέμελη, αγενής, γοητευτική και γλυκιά
Περπατούσε χορεύοντας και σιγοτραγουδώντας
Επαιζε με το βλεμμα της, χαμογελούσε πονηρά σε όποιον περνούσε
Όσο ήταν ελεύθερη, καθόταν στο χώμα και μαδούσε λουλούδια
Δε γνώριζε πολλά, δεν ήξερε γιατί ζει
Τα κατακόκκινα της ματια ήταν θλιμμένα καθώς πετούσε, μες στον καπνό που την είχε πλέον αιχμαλωτίσει.
Μα αυτή γελούσε στον εαυτό της ειρωνικά
Έτσι ήταν η μέρα της. Και το βράδυ
Λες κι ήταν ερωτευμένη με την παράνομη ζωή
Με τη θέληση της
Έμπαινε στο μικροσκοπικό της καμαρίνι, μαζί με ημίγυμνες γυναίκες
και ερωτευμένη με τ’αρώματα
Μεσα στις ανακατεμένες στοίβες φανταχτερών ενδυμάτων
αυτή έψαχνε τα πιο προκλητικά.
φορούσε τα ψηλά της τακούνια, το πιο ανοιχτό ντεκολτέ
Κάλυπτε το πρόσωπο της μ’ ένα στρώμα μπογιάς κάθε φορά
Μήπως τα 17 της χρόνια την προδώσουν, και φανούν στο πιστό της κοινό
Μάτια νυχτερίδες, σκοτεινή ανασφαλής και μάλλον φοβισμένη
Κι όμως όταν έβγαινε στη σκηνή, όλα τα φώτα έπεφταν πάνω της.
Και χόρευε αργά κλείνοντας τα μάτια
Φίλη της η κολόνα, που τόσο πολύ αγαπούσε
Λες κι ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν θα την άφηνε ποτέ
Και όλοι καρφώνονταν πάνω της, σφύριζαν και μιλούσαν χυδαία
Κι αυτή κουφά και τυφλά βάδιζε στον δρόμο που γεννήθηκε
Ο δρόμος της βότκας, της φτωχής γκλαμουριάς
Φυλακισμένη στη ζωή που η μοίρα της έστρωσε
Μα κι η ίδια δεν ήθελε να δραπετεύσει
Γιατί αν και το αλκοόλ δεν την άφηνε να θυμηθεί
Υπήρχε κάτι που δεν ήταν αυταπάτη, μια εικόνα
κάποια που η θολή μνήμη της είχε στεγάσει στο μπερδεμένο της μυαλό
κάποια που έδινε ελπίδα στο μεθυσμένο της πνεύμα
η μόνη που εμφανιζόταν κάθε φορά που ξυπνούσε
Ήταν τα φώτα πάνω της
Ήταν η λάμψη που ισοπέδωνε την πραγματικότητα
έσβηνε για λίγο την σκληρή αλήθεια
κατεύναζε τον πόνο της απόγνωσης
και της έδινε δύναμη να υποστεί τα πάντα
Ήταν αυτό που την άφηνε για λίγο να ζήσει το όνειρο της
Ήταν η σκηνή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου